W ramach poszczególnych rodzajów egzekucji można wyodrębnić określone sposoby egzekucji.
Egzekucję można podzielić na poszczególne jej sposoby przede wszystkim w zależności od rodzaju mienia, do którego się ją kieruje, ale także z uwagi na pożądany sposób zachowania się dłużnika, nakazany w tytule egzekucyjnym.
W egzekucji świadczeń pieniężnych występują następujące sposoby egzekucji:
- – egzekucja z ruchomości (art. 844-879 kpc),
- – egzekucja z wynagrodzenia za pracę (art. 880-888 kpc),
- – egzekucja z rachunków bankowych (art. 889-894 kpc),
- – egzekucja z innych wierzytelności i innych praw majątkowych (art. 895-912 kpc),
- – egzekucja z nieruchomości (art. 921-1013 kpc),
- – egzekucja ze statków morskich (art. 1014-1022).
W egzekucji świadczeń niepieniężnych można wyróżnić:
- – egzekucję obowiązku wydania rzeczy ruchomej i dokumentu (art. 1041-1045 kpc),
- – egzekucję obowiązku wydania nieruchomości lub statku albo opróżnienia pomieszczenia (art. 1046 kpc),
- – egzekucję obowiązku wykonania przez dłużnika czynności, która może być wykonana przez inną osobę – tzw. czynności zastępowalne (art. 1049 kpc),
- – egzekucję obowiązku wykonania przez dłużnika czynności, której nie może za niego wykonać inna osoba – tzw. czynności niezastępowalne (art. 1050 kpc),
- – egzekucję obowiązku zaniechania czynności lub nieprzeszkadzania czynności wierzyciela (art. 1051 kpc).
Umiejętność rozróżnienia i wskazania poszczególnych sposobów egzekucji ma doniosłe praktyczne znaczenie, gdyż umożliwia wierzycielowi uczynienie zadość obowiązkowi wskazania we wniosku egzekucyjnym sposobu egzekucji, jaki ma stosować organ egzekucyjny (art. 797 kpc). Zaniechanie wskazania sposobu egzekucji jest brakiem formalnym wniosku, który, jeżeli nie zostanie usunięty, doprowadzi do zarządzenia zwrotu wniosku.